தென்றலுக்கு நன்றி

காலைக் கதிரின்
சிவப்புக் கோடுகளில்
கிழிந்து திறக்கிறது இதயம்
இன்றைய பொழுதின்
இடையறாக் கவலையின்
தொடக்கத்திலேயே மறைகிறது
மீதியிருந்த நம்பிக்கை.

இரவு முழுதும்
சிந்தித்துக்கொண்டிருந்ததில்
சிவந்து விரிந்தது கண்கள்
நொடிப் பொழுதில்
தோன்றி மறையும்
மின்னலென வெள்ளை
ஆடைகளும் முகத்தருகே
எச்சில் தெரிக்க
பணம் எங்கே?
உயிர் வேண்டுமா இல்லையாவென
கேட்பது போலான
வார்த்தகளின் கற்பனையும்,
சற்று நேரத்திலேயே
மின்னலின் தொடர்ச்சியாக
ஒலி வேகத்தில் வரும்
இடியைய்ப் போல
தலைக்குள் ஏற்படும்
சத்தம், முழுதும்
அமைதியான எனது
படுக்கையில் எனக்கு
மட்டுமே கேட்டுக் கொண்டிருக்கிறது.

எண்ணங்கள் யாவையும்
எடுத்து எறிந்துவிட்டு
எனது இறுதி
நம்பிக்கையான
நண்பனின் வீடுநோக்கி
கால்கள் நகருகிறது.
எனது தாயின்
அறுவை சிகிச்சையின்
செலவுக்கு அல்லாடிக்
கொண்டிருக்கும் எனக்குப்
பணம் புரட்டிக் கொடுப்பதாய்ச்
சொன்ன அவன் வார்த்தைகள்
மட்டும் காதுகளில் வழிந்து
மூளைக்கு நம்பிக்கை
ஆக்ஸிஜன் அனுப்புகிறது.

நடைபாதையில் எங்கெங்கோ
நட்டு வைத்த மரங்களின்
குளிர்ந்த தென்றல்
குறட்டை விட்டுத்
தூங்கிக் கொண்டிருந்த
அறிவின் தூக்கத்தைக்
கலைத்து எழுப்பியது.
தென்றலுக்கு நன்றி!