நானும் ஒரு துப்பாக்கிதான்

பொறுமைக்கும் எல்கை உண்டாம்
பெரியோர் வாக்கு.
அந்த எல்கையையும் தாண்டி
அதிருப்தியோடு கையிலெடுத்த
துப்பாக்கியில் குண்டுகள்
தீர்ந்த பாடில்லை இன்னும்.

அழிப்பது ஒன்றே
ஆற்றலெனக் கொண்ட
இலங்கை இராணுவத்தை விட
இன்றாவது சுதந்திரம் கிடைக்காதாவென
பெறுவது ஒன்றே
பேராற்றலெனக் கொண்ட
ஈழத் தமிழர்கள் வீரர்களே.

இருப்பதற்கு வீடென்று
சுவர்களே இருப்பதில்லை நமக்கு
கூரைகளே போதும்
குடித்தனம் நடத்துவதற்கு.
ஓடி ஓடி ஓடி
ஓட ஓட விரட்டியும்
சுதந்திரம் என்பது இன்னமும்
அண்மையில்தான்.

கல்வி என்பதே
குழந்தைகளுக்கு இல்லை
கேள்வி மட்டுமே
வேள்விகளாகிப் போனது.
பால்குடி மறந்ததும்
விரல் சூம்புவதற்குப் பதில்
இங்கே தோட்டாக்களைத்தான்
எடுக்கிறது குழந்தைகள்.

இங்கே மண்ணில்
சாயும் எந்த ஈழனும்
பிணமல்ல, பெரும் விதை.
இங்கே மீதமிருக்கும்
இறுதித் தமிழனும்
சுதந்திரத்துக்காகத்தான்
மடிவான்.
என்றாவது அவன் சந்ததிகள்
சுதந்திரமாய் வாழட்டும் எனும்
சத்தியத்திற்காய்.

இரவு 1 மணியாகிவிட்டது
இதோ என் கணவன் வந்துவிட்டான்.
அவனிடம் நான் கூறப்போவது
இது ஒன்றுதான்.

குண்டுகளைத் துப்புகிற ஆயுதம்
உனது துப்பாக்கி.
துப்பாக்கிகளைப் பிடிக்கத்
துடிக்கும் பிள்ளைகளைப்
பெற்றுத் தரும் ஆயுதம் நான்.

ஆம்,
நானும் ஒரு துப்பாக்கிதான்!