நான் மனிதனல்ல

எழுந்துவிட்டேன்
எதற்கும் துணிந்துவிட்டேன்
துவக்கம் அறியாமல்
தொடங்கிவிட்டேன்

அனல் தெரிக்கும்
நெருப்பாய் சிவந்துவிட்டேன்
கானலான நீராய்
இதயம் தொலைத்துவிட்டேன்

கால்படும் இடங்களில்
கரியாகிப் போகிறது புற்கள்
கண்படும் புறங்களெல்லாம்
கும்மிருட்டாய் தெரிகிறது பொருட்கள்

அகிம்சை, அமைதி யாவும்
அஸ்தமனமாகிவிட்ட பொழுதில்
குரோதம், கொலைவெறி யாவும்
குழைத்துப்பூசி நடக்கிறேன்

மரணம் காணாதவன்
மரணமறிவது இல்லை
அவமானம் காணாதவன்
என்னிலை அறிவதுமில்லை

என் வீட்டின் குலக்கொழுந்தை
காமப்பசிக்கு குதறியெடுத்து
சட்டத்தின் கண்ணில்
சிக்காமல் மீண்டுவிட்டான்

மீதமிருந்த மனிதமெல்லாம் தின்று
மிருகமாகிச் செல்கிறேன்
காமுகன் குரல்வளையை
கடித்துக் குதற செல்கிறேன்

மனிதனும் இறைவனும்
அவனை விட்டுவிட்ட போதிலும்
வீரத்துக்கும் என் கோபத்துக்கும்
விடியப்போவதில்லை அவனது அடுத்தநாள்

.
.
.
.

வடிந்தது கோபம்
முடிந்தது சாபம்
தெளிவானது என் பார்வை
சற்றே சிவப்பாகியும் இருந்தது

காவல்நிலையம் செல்கிறேன்
காமுகனைக் கொன்றதற்கு
கடுங்காவல் ஏற்கச் செல்கிறேன்
நான் மனிதனல்ல, ஆனாலும் மானமுள்ளவன்!